Określenia charakteryzują więc zachowanie jed­nostki w przypadku uświadomionego zagrożenia śmiercią (czy to w chwili konania, czy też w okre­sie zbliżającej się śmierci, czy też w śmiertelnym zagrożeniu.) Ale jak powiązać to z postawą, jaką może prezentować ktoś, kto nie uprzytamnia sobie śmierci w jakiejkolwiek z wyżej wymienionych form? Czy można powiedzieć, że kontempluję swo­ją śmierć spokojnie, z opanowaniem czy z obawą? Powyższe rozważania sugerują, że nie mogę okreś­lić swojego zachowania w chwili śmierci, ponieważ aktualnie mi ona nie grozi. Czyż bowiem śmierć nie musi zagrażać czy przynajmniej być prawdopodob­na, aby można było mówić o „stawianiu jej czoła”?Warto powrócić tutaj do wcześniejszych rozwa­żań, a mianowicie odróżnić nieuchronność śmierci od pewności, że oto się zbliża.

dr Agata Dobrzańska

Witaj na moim blogu! Serwis prowadzę aby dzielić się z Wami zdobyta przeze mnie wiedzą. Jestem lekarzem w jednym z Katowickich szpitali. Na codzień spotykam się z wieloma chorobami. Wpisy jakie tutaj zamieszczam są autentyczne. Mam nadzieję, że spodobają Ci się treści na stronie. Zapraszam do czytania!