Z chwilą kiedy dziecko zda sobie sprawę z istnie­nia innych ludzi jako jednostek odrębnych od niego samego i odrębnych od przedmiotów, które je żywią i dostarczają wygód, łaczy- na uświadamiać sobie możliwość ich straty oraz nieobecności. Jego pojęcie czasu jest niewielkie nie widzi różnicy między krótką a długą roz­łąką. Lecz rzeczywistości znikania i powrotu uczy się szybko. Zabawa w chowanego, której isasięg jest, jak się wydaje, ogólnoświatowy, może być jednym ze sposobów, jakim się posługują rodzice ucząc dzieci poczucia czasu. Trwożliwe oczekiwa­nie i spontaniczny objaw ulgi u dziecka bawiące­go się w chowanego ukazuje, jak prawdziwy jest niepokój wobec groźby straty. Dzieci jednakże: bar­dzo szybko uczą się odróżniać długie nieobecności od krótkich i mniej więcej po ukończeniu roku życia znoszą krótkie rozłąki stosunkowo spokojnie.

dr Agata Dobrzańska

Witaj na moim blogu! Serwis prowadzę aby dzielić się z Wami zdobyta przeze mnie wiedzą. Jestem lekarzem w jednym z Katowickich szpitali. Na codzień spotykam się z wieloma chorobami. Wpisy jakie tutaj zamieszczam są autentyczne. Mam nadzieję, że spodobają Ci się treści na stronie. Zapraszam do czytania!