Świadomość zbliżającej się śmierci w ścisłym te­go znaczeniu zakłada, iż zna się w przybliżeniu datę i sposób śmierci (albo prawdopodobieństwo daty i sposobu). Cóż więc należałoby powiedzieć o mojej postawie wobec własnej śmierci, która sta­nowi po prostu mój nieuchronny koniec, choć nie jestem świadom jej czasu i sposobu? Można spoj­rzeć na tę sprawę z dwóch punktów widzenia,[prak- tycznego i speku la tywnegoZ praktycznego punktu widzenia można powie­dzieć, że mogę sobie przynajmniej uprzytomnić, iż pewnego dnia stanę w obliczu śmierci, i dlatego po­winienem tak uporządkować moje życie, by to spotkanie ze śmiercią okazało się jak najmniej wstrząsające. Jest to rozsądny sposób patrzenia na tę sprawę, może się on jednak łączyć z pewną po­stawą moralną wobec świata zewnętrznego — gdyż stanąć wobec śmierci oznacza koniec wszystkich „projektów wypełniających dotąd moje życie, wszy­stkich planów i radości, które mi to życie umilały, kres osobistych dążeń. W rzeczywistości łatwiej mi przyjdzie pogodzić się ze śmiercią, jeśli już wyrze­kłem się w jakimś stopniu egotyzmu. Memento mori jest nader istotne dla etyki.

dr Agata Dobrzańska

Witaj na moim blogu! Serwis prowadzę aby dzielić się z Wami zdobyta przeze mnie wiedzą. Jestem lekarzem w jednym z Katowickich szpitali. Na codzień spotykam się z wieloma chorobami. Wpisy jakie tutaj zamieszczam są autentyczne. Mam nadzieję, że spodobają Ci się treści na stronie. Zapraszam do czytania!